Het makkelijke an een plaat als deze, is dat je de artieste nauwelijks nog hoeft voor te stellen: de Haïtiaanse uit New Orleans kwam de voorbije jaren wel eens vaker onze richting uit en dus weet onderhand wel iedereen dat zij ooit deel uitmaakte van de geweldigs Carolina Chocolate Drops, waar ook Rhiannon Giddens in zat, diezelfde Rhiannon Giddens, die heel recent één van de veer vrouwen was, die ons het heerlijke “Songs of Our Native Daughters” schonken en waar Leyla dus een andere van de vier was, maar daarover zullen we het binnenkort op een andere plaats wel hebben. Deze derde plaat van Leyla McCalla is nu al een certitudes voor de eindejaarslijstjes en daar zijn goede redenen voor: om te beginnen is de plaat het sluitstuk van een zeldzame hattrick, die zes jaar geleden begon met “Vari-Colored Songs - A Tribute to Langston Hughes” en drie jaar geleden nog een trapje hoger klom met “A Day for the Hunter, A Day for The Pray”, waarover we in deze kolommen ook al uitgebreid de loftrompet bovenhaalden.

Tussendoor, en slechts een beetje officieel, was er de live-plaat van op het New Orleans jazz & Heritage festival in 2016, waarop ook Rhiannon Giddens een stukje kwam meezingen en -spelen, maar die vooral liet horen wat we zelf ook al een stuk of wat keren mochten meemaken: een live optreden van Leyla is een heerlijke belevenis, maar we wijken af. Voor haar derde plaat, en daar zit reden nummer twee voor onze eindejaarsselectie, nam Leyla zich voor een protestplaat bijeen te schrijven en spelen. Er zijn namelijk redenen zat om je ongerust te maken over de gang van zaken in onze hedendaagse wereld, maar als je goed kijkt en analyseert, kom je steevast op één punt uit: het is het kapitalisme dat onze wereld beheerst en heel veel mensen ongelukkig maakt. Nu, protestplaten worden er wel vaker gemaakt, maar protestplaten die in één moeite de veelheid aan stijlen van zowel smeltkroes New Orleans als collega Haïti voor het voetlicht brengen, dat zie ik niet zo vaak gebeuren en daar zit ‘m precies de sterkte van deze heerlijke plaat: er zit traditionele New Orleans Jazz in (“Capitalist Blues”, naast rasechte zydeco (“Oh My Love”, met Corey Ledet op accordeon), calypso (het van The Growling Tiger geleende “Money is King”, swamp rock (“Heavy as Lead”) en Haïtiaanse rara (Lavi Vye Neg), folk van ginds (“Penha”) en een door Leyla in het Creools geschreven original “Mize pas Dous”, die in heus Frans “Misère pas douce” zou heten.

Veelzijdigheid troef dus, mee vorm gegeven door een verzameling topmuzikanten uit NOLA, onder leiding van King James, alias Jimmy Horn en aangevuld met toppers als Shannon Powell op drums en Carl LeBlanc op banjo. Ook het vrouwenkoortje, waarin we de naam van de goddelijke Topsy Chapman opmerken voegt heel mooie accenten toe en tilt te plaat mee op naar het vijfsterren niveau waarop we haar moeten situeren. Dat ook de muzikanten van Lakou Mizik op de plaat staan -ze waren toevallig op doorreis in de stad, toen Leyla in de legendarische Preservation Hall aan het opnemen was-, is leuk meegenomen, maar weegt in de eindafrekening hooguit voor een paar centigram mee. Nee, de derde reden om deze plaat nu al te nomineren voor ons lijstje zit ‘m hierin, dat ze iets realiseert, dat ik nog maar heel zelden heb weten gebeuren: een protestplaat, gemaakt in het Amerika van Trump, opgenomen in een New Orleans, dat na Katrina nog altijd niet hersteld is van de klap en waar de scheiding tussen arm er rijk alle dagen en overal waar te nemen is, toch plezant laten klinken: dat is alleen de hele groten gegeven. Met de ellende van alle dagen op deze manier weten om te gaan, dat vertaalt zich doorgaans als “the blues”. In het geval van Leyla is dat de “Capitalist Blues” en die heeft ze weten om te zetten in een feest voor het oor. Leyla is heel binnenkort in onze Lage Landen te zien en tenzij u een heel geldig excuus heeft, moest u nu eigenlijk u tickets op zak hebben! Schitterende plaat en voorbode van een wellicht indrukwekkend concert!

(Dani Heyvaert)